[...] Ik kon toen nog maar niet begrijpen waarom ik wilde klonen, waarom ik uit één cel een heel organisme wilde laten opgroeien of misschien begreep ik het ook wel maar als ik het al begreep dan was het net alsof ik het alleen maar wilde doen om mijzelf te bewijzen dat het niet kon, dat het nooit mogelijk zou zijn. [...] Ik weet dat ik zal doorgaan, dat ik zal blijven proberen te bewijzen dat het niet kan [...] Ze leek erop maar was het niet. Ik heb nu kunnen vaststellen dat de kwelling van het bijna gelijken erger is dan de kwelling van het nooit meer zien. Waarom zou ik dan nu nog doorgaan? [...] Het is immers allemaal zinloos.